SIOSTRY

Siostry.

Ja mam siostrę.

Moja siostra ma dwie córki.

Moja mama ma cztery siostry.

Mamy siostry mają po dwie córki (za wyjątkiem jednej).

Moje córki.

Pola i Klara.

Miłości mojego życia.

Obserwuję je i trudno mi opisać radość z tego, ze je mam. I z tego, że ona mają siebie.

Zawsze wiedziałam, że będę miała dzieci. Widząc ilość dziewczyn w mojej rodzinie, myślałam, że ja będę miała synów. Kiedy w końcu zaszłam w upragnioną ciążę wszyscy przepowiadali m syna. Bo „wyglądam na syna”, bo „brzuch mam na syna”, bo „zachcianki mam na syna” (tylko mój tata był pewien że będzie miał kolejną wnuczkę). Wmówiona mi go, a ja przyzwyczaiłam się do myśli, że to będzie chłopiec. Błażej. Nastał 22 tydzień ciąży, czas kiedy można określić płeć dziecka. Ponieważ byłam po „ciążowych” przejściach, na usg wybrałam się do najlepszego specjalisty w Warszawie. Bałam się strasznie, ale wiedziałam, ze jak on powie, że jest OK to będzie znaczyło, że jest OK. Podczas wizyty zapytał, czy chcemy poznać płeć dziecka. Po co? Przecież wiadomo, że to Błażej. Przecież wszyscy tak mówią. Przecież jem ogórki za śledziami i przecież tak pięknie wyglądam J, no ale co tam, niech potwierdzi

- tak, panie doktorze chcemy

- dziewczynka

Zaczęłam płakać. Wracałam do domu i cały czas płakałam – do przejechania cała Warszawa.

- czemu Ty płaczesz???? - pytał Wąż? – Będziemy mieć zdrową córkę!

Córkę, córeczkę, Polę, Polunię.

Uświadomiłam sobie, jak ja bardzo pragnęłam mieć córkę … jak skrycie bardzo o tym marzyłam …. płakałam ze szczęścia! Tak bardzo się ucieszyłam. Od razu wiedziałam, że to będzie Pola. Moja Pola, nasza córeczka.

Poleczka rosła ku naszej uciesze, a my zaczęliśmy  się zastanawiać nad rodzeństwem dla niej.  Nie powiem, był dylemat, tym bardziej że Pola chwilami była „trudnym” dzieckiem, a ja nadopiekuńczą mamą co nie składało się na spójną całość, ale jednak chęć posiadania drugiego dziecka była większa i zrezygnowaliśmy z analiz typu: za i przeciw. Wiedzieliśmy, że ponownie chcemy przeżyć ten niesamowity czas bycia w ciąży i cieszenia się niemowlęciem. Tyma razem wszystko przebiegło książkowo, bez problemów i komplikacji. Znowu przepowiadano mi syna (za wyjątkiem mojego taty który był  pewien, ze będzie następna wnuczka), ale tym razem już nie byłam tak podatna na nie. Od decyzji po 9 miesiącach na świecie pojawiła się Klara. Moja córeczka, Klara, Klareczka.  Klarson – tak mówi Wąż.

Ale Klara była nie tylko córeczką. Ona była siostrzyczką. Pola i Klara.

To była miłość od pierwszego wejrzenia.

Obserwuję je i wiem, że nie mogłabym im dać nic wspanialszego jak siebie nawzajem.

Bywają dni, ze kłócą się nieziemsko, a i poszarpać się potrafią, ale więcej jest tych dni kiedy śmieją się do łez śmiechem tak głośnym i szczerym, że i my zaczynamy się śmiać razem z nimi. Ich wspólne zabawy, rozmowy, spacery podczas których trzymają się za ręce …

I ostatnia sytuacja, która bardzo mnie rozczuliła.

Klara przeżywa bardzo nowe przedszkole. Teraz jest w tym samym co Pola, z tym, że Klara jest w grupie pierwszej, a Pola w czwartej – czyli w zerówce. Klara płacze, a Pola ją pociesza i tłumaczy jej zaistniałą sytuację jak umie. Pola codziennie idzie ją odwiedzić kiedy z grupami wychodzą na podwórko. Poprawia jej bluzę, fryzurę i ….. pociesza. Ostatnio jak odbierałam je z przedszkola pytam pani czy Klara płakała. W odpowiedzi usłyszałam, że i owszem, ale dlaczego? Ano dlatego, że kiedy wyszli na podwórko Pola jak co dzień, udała się do siostry sprawdzić co u niej.  Jak zobaczyła Klarę, która była zajęta robieniem babek z piasku - bardzo radosna i uśmiechnięta, powiedziała do niej „przyszłam Cię pocieszyć” i wybuchnęła strasznym płaczem. Pola, nie Klara! Płakała tak bardzo, że trudno było ją uspokoić, a Klara …. Klara zaczęła płakać razem z nią i tak stały wtulone w siebie i obie płakały. Nic nie mówiąc. Moje dziewczynki.

Fajnie jest mieć siostrę …. Fajnie mieć rodzeństwo.